मनातल्या एका कप्प्यात साचून राहतात खूप साऱ्या आठवणी.
आणि कधी अलगद तो कप्पा उघडला की दिसतो एक बाक,
साधाच, लाकडाचा, असा एक बाक.
बागेत गेलो की खेळायला बेफान सुटायचो खरं,
पण त्या बेधुंद बागडण्याला ही अवसान द्यायची,
कोपऱ्यातल्या बाकावर आपल्याकडेच लक्ष ठेवून असलेली आपली आई.
शाळेमध्ये याच बाकावर कर्कटक ने रेघा ओढून हद्द ठरवली,
आणि याच बाकावर थोडंसं अजून आत सरकून जीवाच्या मैतरासाठी जागा बनवली.
कॉलेजमध्ये याच बाकावर मित्रांचा कट्टा रंगला,
याच बाकावर बसून पोरींना शिट्ट्या घातल्या,
आणि अशाच बाकावर फुटले प्रेमाला अंकुर.
आज निवांतपणा शोधताना जाणवलं,
क्युबिकलच्या गर्दीत हा बाक कुठे तरी हरवलाय,
गलगले पण तुम्ही काळजी नका करू,
तो परत मांडण्यासाठीच हा आठवणींचा कप्पा उघडलाय :-)
- परसुराम
No comments:
Post a Comment