Happy Friendship Day

My friends,
I am myself, when you are around,
I am at my best, when you are around.

My friends,
with you, I relax and chill,
with you, no inhibitions I feel,
with you, all the time in this world, I can kill.

My friends,
fighting and teasing and pulling my leg,
cursing and thrashing me without drinking any peg.

My friends,
praising and encouraging me for every step I take,
covering and supporting my every mistake.

My friends,
we may not talk and meet everyday,
yet in my mind,
your thought tweets atleast once a day.

My friends,
I know you fight for me, no matter what,
I know you talk for me, in every spat.

My friends,
On this day and everyday,
You give me millions of reasons to say,
Happy Friendship, Happy Friendship day.

- Parsooram

My Retreat

When work makes me go dizzy,
When ignoring all the calls, is the only thing easy,
When chatter on the floor starts sounding sleazy,
I skip away to my retreat.

When friends gather for a talk,
When its nice and sunny to have a walk,
When windy weather gives a knock,
I make a way to my retreat.

When the buildings and malls lose their charm,
When crowded streets sound alarm,
When foodcourts and hotels are all jam,
I find a leisure at my retreat.

When lunch gets heavy and moods get jolly,
When it feels like mocking over my own folly, 
When plans are made and talks are told,
When calm and quite are treasures to unfold,
It's time to walk to my retreat.

- Parsooram

[Photo taken at a walking distance from my workplace in the Changi Business Park, Singapore]

इतिहासाची पाटी

चार-सात दशके सरतील आणि आपण ही असू इतिहास-जमा,
मागे राहतील त्या फक्त आठवणी.

काही वर्षे या आठवणी असतील, आपल्या माणसांसाठी मोलाचा खजाना,
आणि मग नकळतच होतील त्या ही, अडगळीच्या कोपऱ्यात रवाना.

हा हा म्हणता शतके लोटतील,
आणि मग शे-पाचशे वर्षांनी कोणीतरी,
इतिहासाची थडगी उकरेल,
काळ्या दगडावरच्या उभ्या आडव्या रेघा मोजेल,
आणि "असे होते आमचे पूर्वज", हे सगळ्या जगाला सांगेल.

आयुष्यात सारा अट्टाहास करायचा - तो एवढ्याचसाठी,
काळाची कितीही धूळ साठली तरी,
इतिहासाच्या त्या पाटीवरती,
आपल्या करामती सरळ राहतील, सुबक वाटतील,
ठळक दिसतील.

- परसुराम

बागेतली ही वाट

इवली पाऊले हेंदकाळतात आणि सावरतात,
किलबिल पाऊले दौडतात-धडपडतात.

सुरकुतलेले काठ्या टेकत जातात,
थकलेले धापा टाकीत जातात.

यौवनात पुढे मागे घुमतात,
तारुण्यात कुशीत सामावतात आणि गातात.

कधी खिदळून गप्पा टाकीत जातात,
कधी हिरमुसून अबोला साधीत जातात.

सकाळी व्यायाम करीत चालतात,
सायंकाळी भेळ चाखत हिंडतात,
रात्री आईस्क्रीम सोबत पाघळतात.    

जितकी पाऊले, तितक्या तऱ्हा,
कधी ऊन तर कधी पाऊस-वारा,
बागेतली ही वाट,
रोजच खेळ पाहते हा सारा.

- परसुराम

Blissful Serenity

As the Halo over this serenity grows,
heavens start pouring and the ocean bows.

Angels arrive to walk the shores,
Mermaids gather to sing the lores.

Elves in the ships begin to dance,
Fairies in shiny gear begin romance.

A sight so pure,
a sight so magical,
a sight so beautiful,
What can I say, this life is so blissful.

- Parsooram

Someday ..

Someday, I will be out there,
That day, I will rule.

Someday, the Jungle will call,
That day, I will roar.

Someday, they will face me,
That day, I will hunt.

Someday, they will race me,
That day, I will win.

Someday, my stripes will shine,
That day, I will be king.

Someday, I will leave this cave,
to chase my horizon,
to make my mark,
to catch my view outside this window.

That day, my dreams will begin...

- Parsooram

कमळ पुष्प

झाली कितीही चिखलफेक,

तरी मी ढळणार नाही.

 

अडचणींच्या दलदलीमध्ये,

थकून मी बुडणार नाही.

 

प्रत्येक पाकळीस माझ्या,

मी बहारणार अन निखारणार.

 

कमळ पुष्प आहे मी,

सारे सरोवर फुलवणार.

 

- परसुराम

Dreams

Dreams bring us toghether,
and sometimes, we dream together.

Dreams fill our entire lives,
and sometimes, our life becomes a dream.

Dreams are our companions of times,
and sometimes, companions bring us good times.

Dreams bring out the impossible,
and sometimes, possibilities become endless.

Dreams, lush with all meadows and trees,
and sometimes, we are dancing with the bees.

Dreams, of cars, of bungalows and gardens,
of salaries, travels and of holiday.

and sometimes, of you and of me,
sitting on a bench, holding hands all day.

- Parsooram

रडतराव घोड्यावर

रडतराव रडत जाऊन बसले घोड्यावर,
अश्रुंचे लोंढे ओघळू लागले, त्यांच्या गालावर.
हु नाही, चू नाही, पीछे नाही, आगे नाही,
रडतरावांना लागली होती फक्त, रडण्याची घाई.

रडतराव रडत जाऊन बसले घोड्यावर,
घोडा दौडत घेऊन गेला, त्यांना वेशीवर.
वेशीवर जमा झाले बारा बलुतदार,
पुसू लागले काय झाले सांगा एक वार.

रडतराव पाहिजे का तुम्हा शेला भारदार,
तुमच्याचसाठी की हो आम्ही मांडलाय हा बाजार.
रडतराव बोला खाणार का जिलेबी चवदार,
एकदा खाल तर परत परत मागाल वारंवार.

रडतराव मोजडी पहा कशी टोकदार,
पाहून कोणीही म्हणेल कोण आला हा सुभेदार.
हुश्श, थकून गेले सारे, बेजार झाले सारे,
सोसून या रडतरावांचे नखरे.

या गोंधळात एक कुंभार-दादा पण होता बरे,
शांतपणे दुकानात फिरवीत होता त्याच्या कारागिरीची चक्रे.

रडतराव हे पहा, निवांतपणे कुंभार-दादा म्हणाला,

रडतराव हे पहा, निवांतपणे कुंभार-दादा म्हणाला,
ताज्या-ओल्या मातीची एक मूर्ती घेऊन तो आला.

आहे ना हुबेहूब हा चेहरा तुमच्या सारखा,

आहे ना हुबेहूब हा चेहरा तुमच्या सारखा,
समोर सारी चंगळ, परी आनंदास पारखा.

मूर्ती पाहिली आणि रडतरावांना उमगले,
मूर्ती पाहिली आणि रडतरावांना उमगले,
आपली छबी आपणच बनवतो गलगले.

जगाला जो चेहरा दाखवू,
जग त्याचीच प्रतिमा बनवेल,
जगाला जो चेहरा दिसेल,
त्यावरच आपली प्रतिभा ठरवेल.

हसू लागले रडतराव, दिले स्वतःहाला वचन,

हसू लागले रडतराव, दिले स्वतःहाला वचन,
या मूर्ती सारखा चेहरा परत पाडायचा नाही आपण.

घेतली त्यांच्या मनाने उभारी, 

दौडले घेऊन ते उंच भरारी,
नुकताच असं ऐकण्यात आलंय,

लोक म्हणू लागलेत त्यांना, हसमुख सवारी.

- परसुराम  

आठवणीतील तो बाक

आयुष्यात रंगी-बेरंगी छटांचे मनोरे उभे करताना,
मनातल्या एका कप्प्यात साचून राहतात खूप साऱ्या आठवणी.
आणि कधी अलगद तो कप्पा उघडला की दिसतो एक बाक,
साधाच, लाकडाचा, असा एक बाक.

बागेत गेलो की खेळायला बेफान सुटायचो खरं,
पण त्या बेधुंद बागडण्याला ही अवसान द्यायची,
कोपऱ्यातल्या बाकावर आपल्याकडेच लक्ष ठेवून असलेली आपली आई.

शाळेमध्ये याच बाकावर कर्कटक ने रेघा ओढून हद्द ठरवली,
आणि याच बाकावर थोडंसं अजून आत सरकून जीवाच्या मैतरासाठी जागा बनवली.

कॉलेजमध्ये याच बाकावर मित्रांचा कट्टा रंगला,
याच बाकावर बसून पोरींना शिट्ट्या घातल्या,
आणि अशाच बाकावर फुटले प्रेमाला अंकुर.

आज निवांतपणा शोधताना जाणवलं,
क्युबिकलच्या गर्दीत हा बाक कुठे तरी हरवलाय,
गलगले पण तुम्ही काळजी नका करू,
तो परत मांडण्यासाठीच हा आठवणींचा कप्पा उघडलाय :-)

- परसुराम

प्यास

सारा समंदर मेरे पास है, एक बुंद पाणी मेरी प्यास है !!
I have the whole ocean lying in my feet, and yet what I crave for is a single drop of water

संध्याकाळ

आयुष्याच्या नभात एखादी काळी छटा तर असणारच,
पण मावळतीला जाताना साऱ्या आसमंतात, सप्तरंगाची उधळण करता येईल का?
ओबड-धोबड विखुरलेले अपेक्षांचे दगड-धोंडे,
हलकेच तरंगून सायंकाळची गोडी वाढवतील का?
दूर पैलतीरावर जाताना, आयुष्याच्या नौकेला मधेच थोडा संथपणा सापडेल का?
किनाऱ्यावरील लांबूनच चालणारे बघे, क्षणभर थबकून पाहतील का?
काळ्या, पांढऱ्या, लाल आणि निळ्या, रंगांना एकत्र आणणारी ही संध्याकाळ,
मला देखील गवसेल का? मला देखील गवसेल का?
- परसुराम

So-lit-itude

अपयश, संकटे, अडचणी, तंगी, निराशा;
किर्र रात्रीच्या काळोखालाही एवढ्या छटा कशा?

जेव्हा असा काळोख दाटतो,
गर्दीतही मग मी एकटा वाटतो,
सभोवताली जेव्हा नजर टाकतो,
प्रत्येकाची हीच दैना अनुभवतो.

कुणी पडत असतो, कुणी रडत असतो,
कुणी लडखडत असतो,
तर कुणीतरी नुसताच थक्क बसून असतो.

तरीही जगाचा व्यवहार चालतोय,
रोज कोणीतरी हारतो, पण रोजच कोणीतरी नक्कीच जिंकतोय.
यांना जगायला एवढा हुरूप कुठून मिळतोय?
कोण आहे जो सर्वांना सावरतोय?

"कोण" नाही रे बांगडू, "काय" असं विचार,
अंतरमनाने दिला काव्याला फटकार,
गीते पासून लौस्त सिम्बल चा सार,
स्वयंचेतना आहे ईश्वराचा अवतार.

आपला हुरूप, आपले धैर्य, आपले परिश्रम,
आपला विश्वास आणि आपलाच संयम.

रात्र अंधारलेली असेल जरी,
याच सद्गुणांनी चार्ज राहते सर्वांची बेटरी,
सर्वांच्यातच ही ज्योत तेवत आहे, अंतरमनात डोकावून जरा पहा तरी !!

ती ज्योत जेव्हा उमगेल,
आकाशातला तो चंद्र ही मग अगदी डोक्यावरच भासेल,
गर्द काळोखातही मग आपलाच जलवा असेल,
सगळंच जग मग आपलंसं भासेल.

कमरेवर हात ठेवून मग ऐटीत उभे राहू,
बघ्यांच्या गर्दीला मग आपल्या साऱ्या करामती दावू,
उजेडाचा हात मग इतरांनाही देऊ,
हसत-खेळत-नाचत-बागडत मग अंधार सारा कोळून पिऊ.

- परसुराम

कधी कधी वाटतं ..

कधी कधी वाटतं,
हृदयाला ही असावे एक कुंपण,
जे कोणाला हृदयातल्या नाजूक भावना कधी चिरडू देणार नाही,
जे कोणाला आपलं हृदय कधी हिरावू देणार नाही,
जे कोणालाही, कधीही, उगीचच, सहजच हृदयाला भेटू देणार नाही.

कधी कधी वाटतं,
हृदयाला ही असावे एक आवरण,
जे कोणाला आपलं खरं हृदय कधी दिसू देणार नाही,
अंतरंगातले भाव जपायला मग फार त्रास होणार नाही,
प्रत्येक वेदनेमुळे डोळ्यातून मग अश्रूंची धार वाहणार नाही.

कधी कधी वाटतं,
हृदयाला ही असावे कोणाचे तरी आलिंगन,
किर्र रात्रींचा एकलेपणा मग हृदयाला बोचणार नाही,
बेधुंद स्वप्नांची वाताहत मग हृदयाला दिसणार नाही,
अपयशांची मांदियाळी मग हृदयाला खुपणार नाही.

मग उगीचच वाटतं,
हे सगळं त्याला जमणारं होतं.
पण जर त्याला हे जमून गेलं असतं,
तर आपल्याला काय जमलं असतं?
ना अपयशातून यशाकडे जाण्याची उम्मेद,
ना अंधारातून प्रकाशाकडे जाण्याचे वेड,
आणि ना नाते-संबंधांच्या गुंफनीची घालमेल.
कुंपणाविनाच तर हृदयाला स्वच्छंदपणा मिळाला,
कुंपणाशिवायच तर मिळाली कलांना भरारी,
आणि विखरून पडलेले हृदयाचे तुकडे वेचुनच तर मिळाली अनुभवांची शिदोरी.

आणि आता वाटतं,
विचारांची ही सगळी आवरणे फेकून द्यावीत,
चिंतांची ती सगळी जळमटे झटकून द्यावीत,
हृदयाला द्यावेत भावनांचे पंख,
आणि एकाच उंच भरारीत,
कुठेतरी जरा हे मन मोकळं करावं.

- परसुराम